Pisarz jest laureatem Literackiej Nagrody Nobla z 1925 roku.
Sztuka nawiązuje do spotkania królowej Egiptu Kleopatry i Juliusza Cezara - Rzymskiego Wodza. Autor nie przedstawia całej historii, lecz zaledwie kilka epizodów, zmieniając nieco fakty.
Po tragicznej śmierci ojca, Kleopatra została wygnana przez młodszego brata Ptolemeja. Rodzeństwo walczy o koronę. Do Egiptu nadciąga Juliusz Cezar. Początkowo Kleopatra jest przerażona, bojąc się, że zostanie przez Cezara pożarta. Jednak pod wpływem władczego mężczyzny, sama staje się silną kobietą. Widzi w Cezarze swojego wybawcę i szansę na zdobycie Egiptu.
Każda z postaci przedstawiona jest w sposób ironiczny. Czytelnik poznaje Kleopatrę jako dziecko - trzpiotkę, rozkochaną w Marku Antoniuszu. Juliusz Cezar jest pięćdziesięcioletnim mężczyzną, ukrywającym pod wiankiem z liści laurowych łysinę ( na którą Kleopatra ma tajemne specyfiki).
Shaw ukazuje relacje wszystkich bohaterów sztuki w krzywym zwierciadle.
Przyznam, że niezbyt często czytam "słowa od autorów", jednak tym razem tak się stało. Chciałam bliżej poznać postać George'a Bernarda Shaw. Zaintrygowało mnie to, że twórca krytykował Williama Shakaespeare'a, tak uwielbianego przez całe pokolenia.
Szczerze polecam literaturę Bernarda Shaw, choćby ze względu na ironiczne postrzeganie świata.
1 komentarz:
Czytam zawsze wszelkie dopiski do tekstu. czasem wstęp wprowadzenie jest ciekawsze od samego dzieła. Nie twierdzę, że w tym przypadku, bo dzieła nie dane mi było poznać, ale może kiedyś?
Prześlij komentarz