Długo
zwlekałam z lekturą tej książki. Omijałam ją, nastrajałam się, jednak
ostatecznie otworzyłam tekst i już od pierwszych stron pozwoliłam porwać
się jednemu z moich ulubionych pisarzy, Günterowi Grassowi.
Przy obieraniu cebuli
momentami jest nostalgicznym powrotem do dzieciństwa, młodości, innym
razem gorzką konfrontacją z decyzjami młodego chłopaka. Okres
dojrzewania późniejszego noblisty, podobnie jak całego jego pokolenia,
zarówno Niemców, Polaków, Rosjan czy wielu innych narodów, naznaczony
został doświadczeniami drugiej wojny światowej. Ich przeżycia są
odmienne, jednak niezależnie po której stronie znajdował się młody
człowiek, wojna odcisnęła na nim swoje piętno. Powracając do czasów
młodości Grass wykorzystuje cebulę i bursztyn, które służą sięganiu do
przeszłości, a także zachowaniu dla kolejnych pokoleń wspomnień,
obrazów, słów.
W chwili wybuchu wojny Günter
miał dwanaście lat, za dużo by udawać, iż nie rozumie tego, co wokół
się dzieje, za mało by w pełni zdawać sobie sprawę z ogromu zła, które
zalewało Europę. Lepiej było nie pytać, nie dochodzić prawdy, gdy
znikali sąsiedzi, nauczyciele, koledzy, gdy rodzice przestali odwiedzać
część rodziny. Grass pisze „zadowalałem się niewiedzą albo
wiedzą z gruntu fałszywą, ponieważ dziecinnie udawałem głupiego (…) tak
że teraz, (…) moje milczenie huczy mi w uszach”.
Więcej na moim blogu Hominem Quaero
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz