Knut Hamsun to bardzo kontrowersyjny norweski autor. Pisał piękne powieści ("Głód", "Błogosławieństwo ziemi"), a w roku 1920 otrzymał nagrodę Nobla. Kilkanaście lat później zaczął produkować artykuły chwalące Hitlera i poparł faszyzm. Po wojnie został umieszczony najpierw w areszcie domowym, potem w domu starców i w szpitalu psychiatrycznym; w tych właśnie miejscach, w roku 1945, oczekując na proces, który, ku jego irytacji, był wielokrotnie odkładany, zaczął pisać autobiograficzną książkę pt. "Na zarośniętych ścieżkach". Pisząc, podejrzewał (i całkiem słusznie), że rodacy czekają na jego śmierć. Nie obawiał się kary, być może nie zdawał sobie sprawy ze swojego położenia.
Cierpliwość czytelnika, który sięgnął po "Na zarośniętych ścieżkach" w poszukiwaniu odpowiedzi na dziwne zachowanie Hamsuna, zostanie poddana próbie, albowiem starzec zręcznie omija niewygodne tematy i pisze o innych sprawach: o przyrodzie, o tęsknocie za książkami, o smutku z powodu pogarszającego się wzroku. Dalszy ciąg recenzji
na moim blogu.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz