Naiwny, niezaradny, dumny i uparty - takimi przymiotnikami można by określić 75-letniego pułkownika, który wraz z chorą na astmę żoną mieszka w skrajnej nędzy w jakimś kolumbijskim miasteczku. Odkąd zabito ich jedynego syna Augustyna, staruszkowie nie mają żadnych środków do życia. Renta, którą pułkownik powinien otrzymać przed wielu laty, wciąż nie nadchodzi. Zatrudniony dawno temu prawnik niczego nie umie załatwić i tłumaczy, że trzeba jeszcze czasu. Pułkownik czeka więc i czeka...
Opowiadanie "Nie ma kto pisać do pułkownika" jest poruszające i ponure. Dalszy ciąg recenzji na moim blogu.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz