"Czy tajemnica Stambułu polega na tym, że imponująca przeszłość współistnieje tu ze współczesną nędzą i obok wielkiej otwartości na obce wpływy niczym wielkiej tajemnicy strzeże się niedostępnego życia maleńkich społeczności? I że za ostentacyjną urodą pomników skrzętnie skrywane są rozsypujące się życie codzienne i kruche relacje z innymi ludźmi? Wszystkie słowa wypowiedziane przez nas na temat naszego miasta, jego duszy i racji istnienia, będą w istocie opowieścią o naszym życiu. Jedynym centrum miasta jesteśmy bowiem my sami."
Trzydzieści siedem szkiców literackich rządzi się wewnętrzną, precyzyjnie obmyśloną spójnością. No właśnie, kiedy od pierwszego rozdziału dajemy się prowadzić Orhanowi Pamukowi, obraz, słowo, fotografia zaczynają tworzyć jedność, niewiarygodny, ekspresjonistyczny, niepokojący wizerunek Stambułu noblisty. Dajemy się mu wieść bez pośpiechu, co chwilę zatrzymujemy się, przyjmujemy opowieści o mieście, ludziach, próbujemy zrozumieć dzień dzisiejszy jako kontynuację przeszłości.
Ciąg dalszy na moim blogu.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz